دهانت جهان بزرگی ست

وقتی حرف می زنی

در فکرت مورچه ها قدم می زنند

سربازان وطن قدم می زنند

سید حسن حسینی تیل آباد

 هیچ بادی نیست تا از من هواداری کند

خواهشـــی بـر لـب من هست ولـی تکـراری

مـی شود دســت از اعـــدام دلـــم بــرداری 

 دل من مـــال تو شد پـس دل خود را مَشِـکن

بگذر از کشـتـن و ســرسختـی  وخـود آزاری

شاعر معاصر : جواد مزنگی

 بی قرار چشم هایت دسته دسته سارها

از تو تنها غربت یک کاروان ماند و غزل

 تو را بــه نیت یک شـعر تازه خلق نمود

 یک لکه خون جای دل ما بکشید

 این قصهء عجیب کماکان شناور است

مانند خون که در رگ انسان شناور است

 تمام پنجره را غرق حسن یوسف کن

 سعی کردم که بمانی و بریدی به درک 

 کاش میشد به خاطر من و تو, تک تک لحظه ها عقب میرفت

 ھنوز ھم بلدم ماه را شکار کنم

 نمی رنجم اگر کاخ مرا ویرانه می خواهد

 چون تو لبخند زدی ، فرم غزل ساخته شد

 شده تا نیمه ی شب در بزنی وا نکنند؟

 به تب نشستم و هذیان-ترانه میگویم

 در دفتر شعر من این دیوان معمولی

 گویـــی بــه دستان خدا ایمان ندارد

اینجا هیچ چیز واقعی نیست
نه رفتن ِ تو
نه ماندن ِ من
انگار :
یکنفر دارد ما را خواب میبیند
با دانه های درشت ِ عرق
بر پیشانی اش

 هامون هدایت

تمام حرف
بر سر حرفی‌ است
که از گفتن آن عاجزیم.

                          یدالله رویایی

تو،
رنگ می‌دهی
به لباسی که می‌پوشی.
بُو می‌دهی
به عطری که می‌زنی.
معنا می‌دهی
به کلمه‌های بی‌ربطی كه،
شعـرهای من می‌شـوند…!

   ساره دستاران

من!

برای کشف دنيای تو آمدم

تو!

برای فتح دنيای من آمدی

هوا سرد باشد وُ
دل‌اَت گرم؛
اما به اجاقی روشن
جایی زیر برف‌ها مدفون!

بخت اگر بسوزد
وقت اگر بسوزد
بی تو
همه چیز حیف می‌شود
حرام می‌شود
دلهره‌ی نارنجی!
خدا اگر بودم
تو را
به کسی نمی‌دادم
برای خودم برمی‌داشتم
و از کائنات می‌زدم بیرون.

   عباس معروفی

غزل درود و بدرود

با درودی به خانه می آیی و

با بدرودی

کاش نبودنت
مثل دست
کاسه می‌شد
به سادگی می‌افتاد
می‌شکست.

  عباس معروفی

نامه ای در جیبم

و گلی

در مشتم

پنهان است.

غصه ای دارم

با نی لبکی.

سر کوهی گر نیست

ته چاهی بدهید

تا برای دل خود بنوازم.

عشق

جایش،

تنگ است.

 ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻧﺒﺮﺩ ... ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﺎﺭ ﮐﺮﺩ

 مردی پیاده آمده تا روستای تو

 چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند

 دست هایم دو افعی زخمی، سینه هایت دو گنج اجدادی ست

 ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﮔﻮﺭ ﮐﯿﺴﺖ؟

ﺷﻬﻮﺕ ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﻧﻤﺎﺯﺍﻥ، ﻧﺸﺌﻪ ﯼ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﮐﯿﺴﺖ؟

 دوباره صاعقه شیپور می زند ملوان

 چون اسب ها توان دویدن نداشتند 

 از شعله شعر من زبان می سوزد 

 می گویم اما درد دل سر بسته تر بهتر

 فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه

 این چیست که چون دلهره افتاده به جانم

 - شرجي ترين بغض دريا

 من رشته رشته بی سر و بی پا و پیکرم

 مهربان هستی ولی نامهربانی میکنی

 ﺑﻪ ﻣﺼﺮﺍﻋﯽ ﻧﻨﺎﻟﯿﺪﻡ ﺗﺐ ﺗﻠﺦ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺭﺍ

 ﺑﺎ ﯾﻘﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ

ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺭﻓﺘﯿﻢ

ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺪﻣﺶ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ

 مخفي نکن این مخزن الاسراِر غني را

چيزی نمانده است از اين ايل بگذريم

من ماندم و جنازه هابيل... بگذريـــم

آب خوش از گلوی تو پايين نمی رود

از خير نان اين دو سه زنبيل بگذريم

حالا كه خوب... شكر خدا چاه كنده ايم

حيف است ساده از بغل بيل بگذريــــم

با اين عصا که معجزه ای هم نمی کند

بـايد دوباره از وسط نيــل بگذريــــــــــم

هر روز كارمان شده شعر سپيد و سنگ

يعنی غزل مزل همه تعطيل... بگذريـــم

(آرش پورعلیزاده)