مخفي نکن این مخزن الاسراِر غني را

چيزی نمانده است از اين ايل بگذريم

من ماندم و جنازه هابيل... بگذريـــم

آب خوش از گلوی تو پايين نمی رود

از خير نان اين دو سه زنبيل بگذريم

حالا كه خوب... شكر خدا چاه كنده ايم

حيف است ساده از بغل بيل بگذريــــم

با اين عصا که معجزه ای هم نمی کند

بـايد دوباره از وسط نيــل بگذريــــــــــم

هر روز كارمان شده شعر سپيد و سنگ

يعنی غزل مزل همه تعطيل... بگذريـــم

(آرش پورعلیزاده)

 شاید که فراموش کنم پشت سرم را

 لبخند تو گل هایی با طعم عسل دارد

 لذت مرگ نگاهی ست به پایین کردن

 امشب به سرم زد بنويسم غم خنياگري ات را

صوتت - اگر چه حنجره ات ساز بادي است-

يادآور صداي سه تار "عبادي" است!

اندام تو ميان كمربند كافرت

چون شِعب، در محاصره ي اقتصادي است!

رنگين كمان به پيروي از ابروان تو

پيوسته در تصور من، نوك مدادي است

هر جمعه شب، به عشق تو تا مسجد آمدن

مثل نماز جمعه سياسي - عبادي است!

آغوش من براي هميشه از آنِ توست

سلول تنگ سينه ي من، انفرادي است!

با اينكه با تو زندگيِ نوح هم كم است

بي تو همين دو نصف نفس هم زيادي است!

همراه من بمان كه به ناباوران عشق

ثابت كنيم شاكله ي عشق، شادي است

ثابت كنيم گسترش عشق در جهان

واجب تر از مبارزه با بي سوادي است !

از غلامرضا طریقی

 گرفته بوی تو را خلوت خزانی من

    غزل برای تو سر می برم،عزیزترین!

    اگر شبانه بیایی به میهمانی من

    چنین که بوی تنت در رواق ها جاری است

    چگونه گل نکند بغض جمکرانی من؟

    عجب حکایت تلخی است ناامید شدن

   شما کجا و من و چادر شبانی من؟

   در این تغزل کوچک،سرودمت ای خوب

   خدا کند که نخندی به ناتوانی من

    به پای بوس تو آیینه دستچین کردم

    کجایی ای گل شب بوی بی نشانی من؟

 (سعید بیابانکی)

 باد می آید و موهات پریشان شده است

باد با توست...همین است که طوفان شده است

آخرش خلق رطب، ختم به لبهای تو شد

 خطی کشید روی تمام سوال ها

 نیمی از خیره سری ھای مرا در کل نکرد

ھیچ مجنونی چو من دیوانگی اش گل نکرد

 نیستی اینجا کسی مثل تو با من خوب نیست

 واي از آن شب که تو مھمان شده باشي جايي

همــراه با او هر فرشته غرق ِ آمین آمده

هر یک برهنه پا و نیلی پوش با شمعی بدست

با بالهـــای ِ نقـــره ای، زیبــــا و غمگیـــن آمده

از کهکشانــی دورتـــر، چشمان ِ خیس ِ "رابعه"*

غرق ِ "فروغ" ِ اشک با صد خوشه "پروین" آمده

غوغاست دور ِ نام ِ تو از آسمانهـــا تا زمین

هر کس پی ِ دلداری و در فکر ِ تسکین آمده

آرام پلکت را ببند و گریه کن بر خاطرات

یک زن شبیه ِ مادرت بالای ِ بالین آمده

از بس کــه نوشیدی فقط از شوکران ِ زندگی

حالا که مرگ آمد به کام ِ تو چه شیرین آمده

شاید هزاران سال باید بگذرد چون تو زنی

از نو غزلخان باشد و گویند: "سیمین" آمده

------

* رابعه دختر کعب قزداری، که به رابعه بلخی شهرت داشت شاعر پارسی گوی سده چهارم هجری

بیـن روح و بدن ات فاصله تعیین کردن

نقشه می ریخت مرا از تو جدا سازد "شک"

نتوانست،  بنا  کـــرد  بــــه  توهیـــن کردن

زیـــر بار غم تـو داشت کسـی له می شد

عشق بین همه برخاست به تحسین کردن

آن قدر اشک به مظلومیتم ریخته ام

که نمانده است توانایی نفرین کردن

"با وفا" خواندم ات از عمد که تغییر کنی

گاه در عشق نیــاز است به تلقین کردن

"زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست"

خط مزن نقش مرا مـوقـــع تمریــن کردن!

وزش باد شدید است و نخ ام محکم نیست!

اشتباه  است  مرا  دورتر  از  ایـــن  کردن

ولی نه؛ دست‌ها چاقوی ضامن‌دار می‌خواهند

مبادا بی‌هوا برگردی از این جاده ی بن‌بست

برای مصرف اکسیژنت آمـــار می‌خواهند

نفس را حبس کن در خاک تا سرزنده‌تر باشی

کــه بعدِ جیره‌بندی لاجرم این‌بار می‌خواهند...

کجــا بودم؟ بله، در خاطـــرم مانده‌ست تاریکی

صداهایی که هر شب از شبح، اقرار می‌خواهند

پس از طوفان به خود گفتم: چرا ویران نشد شهرم؟

ولـــی یادم نبـــود آوارها دیــــوار می‌خواهند

  ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺷﮏ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

 گوشه‌ی ابرو که با چشمت تبانی می‌کند