مرا بازیچه‌ خود ساخت چون موسی که دریا را

فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسی را

نسیم مست وقتی بوی گل می‌داد حس کردم

که این دیوانه پرپر می‌کند یک روز گل‌ها را

خیانت قصه‌ی تلخی است اما از که می‌نالم؟

خودم پرورده بودم در حواریون یهودا را

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست

چه آسان ننگ می‌خوانند نیرنگ زلیخا را

کسی را تاب دیدار سرِ زلف پریشان نیست

چرا آشفته می‌خواهی خدایا خاطر ما را

نمی‌دانم چه افسونی گریبان‌گیر مجنون است

که وحشی می‌کند چشمانش‌آهوهای صحرا را

چه خواهد کرد با ما عشق؟ پرسیدیم و خندیدی

فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را

سلام ای غزال غزل های  من!

سلام ای  بهانه برای نفسهای  من!

حالمان نیست خوش، ولی دلخوشیم

چو ماهی است  هم چو  تو، در اقبال من

دلم سخت گرفته از این روزگار

بیا و بیافکن زلف خود در آغوش من

مخور غصه؛ ای نازنین؛ ماه رو

بشین و بزن تکیه  بر دوش من

بگفتی چو آیم؛ قصه ی غصه ها سر کنی

بیا و بیاویز؛ غم غصه در گوش من

نی و ناله سرکن، رخ از  آب برمتاب

که چشمان تو،  آتشی است در جان من

گر از  ابروان کمندت رهایم کنی

کند جان شیرین، فدای تو،  فرهاد من

رها -   نوزده خرداد 1391

 سلامی به تو ای نور گلم ،فاطمه جان

سلامی به گرمای دل خسته من

سلامی به پهنای آسمان

سلامی به لطافت شبنم بهاری

.....( و در این روزگار غریب ، که هر روزش چون سالی میگذرد

تو در دنیای شیرین کودکیت چه زود بزرگ شدی 

امیدوارم که سختی های زندگی را با امید به خدا

 همچون دنیای شیرین کودکیت پشت سر بگذاری

همیشه و در همه حال احترام به والدین و بزرگترها را از یاد مبر

تکیه گاه ، پناه و امیدت همیشه و در همه جا بخدا باشد ) 

بقول شعر معروف که میگه : 

هرکه در این راه مقرب تر است      جام بلا بیشترش می دهند

....... و تو ای فاطمه جان ، دست گیر همه باش    تا به جان نا داری

با تشکر ، ارادتمند شما : ابراهیم سهیلی راد - 91/4/18 ( نظر یادتون نره ، منتظرم )

 تویه یک راه دراز         

در سفری رو به نیاز 

کوله بارم همه عشق

دستانم خالی ، به امید پرواز

من و این راز قریب

در پی رهگذریم

در پی نور امید 

در پی گفتن راز

که تو ای رهگذرم 

همرهی نیک بگیر

تا در این راه دراز

دست گیرت بشود

( با تشکر ، خوشحال میشم از نظرات سازنده و مؤثر تان  استفاده کنم )

ارادتمند شما : ابراهیم سهیلی راد - 1391/4/17

 تو یه راه دراز ، در سفری رو به نیاز

کوله بارم همه عشق ، دستانم خالی به امید پرواز

من و این راه قریب ، در پی رهگذریم

در پینور امید ، در پی گفتن راز

که تو ای رهگذرم اگر عازم به رهی ، هم رهی نیک بگیر

تا در این راه دراز ، دست گیرت بشود

( تقدیمی نا چیز به همه همسران باوفا ، مهربان و زحمتکشی که جوانی شان را با خدمت 

به خانواده  ، هدیه میدهند و در تمام مراحل زندگی همچون کوه استوار در کنار خانواده 

زندگی می کنند و ایستاده اند )

روح بلند مادر آرام و باتبسم    در آسمان قلبم آزاد می زند پر

او همچو یک ، ستاره اندر میان ابرها    من نیز در پی ، او اما غریب و تنها

ای مادر عزیزم ، ای مهربان ترین یار     ماه منیر من باش ، همراز با گل یاس

همتای تو که باشد ، حیران ز کار دنیا     نتوان زتو بریدن ، دل را چه سخت چه آسان

مهر از کسان بریدم ، جز تو کسی ندیدم      هر کس رسد به جایی ، خیرش دعای مادر

( این اولین شعری که سرودم ، باتوجه به اینکه هیچ مطالعه ای در این باره نداشتم ) خیلی 

خوشحال میشم کمکم کنید و نظرات سازندتونو در اختیارم بذارین ، از اینکه عضو چنین سایت 

مفید و مؤثری شدم خوشحالم . با تشکر : ارادتمند شما ، ابراهیم سهیلی راد ( 1391/3/30)

نارنجکم وموقع مرگم رسیده است 

دستان دوست ضامن من راکشیده است

نزدیک من نیا که توهم کشته میشوی

هرواژه ترکشیست که ازمن پریده است

  رویا ،غزل یا شعر؟مبهم می نشیند
احساس هم با ناز،کم کم می نشیند
خاکسترم را ،خاطراتم را گرفته است
بادی که در تقدیر در هم می نشیند
از متن رو یاهای شاهی پر کشیدم 
ویران دلم ، این بار در بم می نشیند
تا قاف بامن بودنت پر می زنم تا
سیمرغ خسته روی دردم می نشیند
یک مشت دریا در دلم دارم دوباره
بغضی شکسته باز در نم می نشیند
از خستگی هایم که دنیا می نویسد
پروانه ای آرام در غم می نشیند
من می روم تا بپّرد از سر هوایت
انگار تا من می نشینم ،می نشیند
با لطف ابلیس وگیاهی مثل گندم
حوّا میان قلب آدم می نشیند
این آخرین بیت است دل!این را تو بنویس
یک آه در هر شعر مریم می نشیند

کفش دلت با دیدن او تا به تا شد

درقلب تو تصویر یک زن جا به جا شد

یک زن که در ظاهر نه اصلا من نبودم

دیگر کلاف غصه هایم لا به لا شد

شاید پری قصه های تو نبودم

چیزی نگو می دانم این از ما به ما شد

این که فریب لحظه ها را ساده دیدم

سهمم همین غم شد که با من پا به پا شد

حالا دوباره به خط اول رسیدم

چشمان بارانی دوباره رو به را شد

وقتی که تو یک طرح نو از من نوشتی

آن نقش اول را که آسان جا به جا شد

منتشر شد

 (بر مدار تو که می چرخم)

منتخب مجموعه شعرهای کوتاه از سال77 تا 89

مولف: وجیهه ابراهیمی نژاد

قابل ذکر است این کتاب به همراه 16 کتاب دیگر از ناشران و نویسندگان استان در ششمین نمایشگاه کتاب استان گلستان رو نمایی شد.

************

بر مدار تو که می چرخم

زمین از دور می افتد

تا برایت زانو بزند

با تو

دنیا چقدر عجیب می شود

در قانون نیوتن

سیب مثال نقضی است

از تو

وقتی که قصه عشقم شبیه یک گاف است

انگار که هستی قلبم برای غم آف است

که این دفعه چندست که عشق می آید

برای در قفل شده

کلید آن صاف است

تویی که برای همیشه ترانه میسازی

نگو که مصرع قبلی شروع یک لاف است

شبیه همنفس روزهای یخ زده ای

به حنجره  آواز دل .....  



یا حق 

با من حرف بزن

صدای تو حتا

 در تبت رمئو و ژولیت را زنده میکند

 نگاه که میکنی انگار

روزنامه ها خبرهایی به داغی قهوه های برزیلی

از سرزمین اسکیمو ها چاپ میکنند 

" مهر بانی ات را با جنگ در میان بگذار "

تا کلاشینکف را به کودکی اش برگردانی

به لحظه ای که نقاشی عاشقانه اش را 

چون موشکی برای ژاندارک...

آه... شاید آنوقت بجای شمشیر لبخند تو را میدید

لبخند تو

چون برکه ای

در گلوی خشکیدهء آفریقا

در لحظهء هراس گاومیش ها ، کمین تمساح ها

#

با من حرف بزن

صدای تو حتا

نگاه تو حتا...

درون صحن ، دو قاليچه مقوايي

صداي اشهد ان لا … : ‹‹ الهه لالايي

 بخواب دختر معصوم من ، بخواب آروم

تو هم شبيه همين كفتراي آقايي

 مگه نه اينكه عزيز از خدا تو رو خواسته

خدا هم آدرس اينجا رو داده بابايي ››

صداي مرد شبيه دعاي باران ريخت

به التماس همين دستهاي  سرمايي

كه نم كشيده چشمان توست آبان ماه

و گر گرفته تر از معبدي اهورايي

    # # #

 و صحن رو به حرم بوي عطر و عود و دعا

اذان صبح ، شروع هجوم آنهايي

 كه مثل اين دو – دو آهوي زخمي امشب –

نشسته اند غريبانه رو به تنهايي . . .

گوشی را که برنمی داری

نفسم بالا نمی آید هیچ

مرا با خودش پایین می کشد

که تمام سرم دور دنیا بچرخد

گرد شوم

بچرخم

پایین بیفتم روی سر کسی

شاید

مراگاز بزند

یا زیر پا

لگد هم که شوم

باز جای شکرش باقی است

یکنفر مرا بردارد

و بگوید:"بیچاره

نیوتن که همیشه در دسترس نیست"

و مرا پرت کند

بخورم به کیوسک تلفن

مغزم تکانی بخورد

شاید

شماره ات را درست بگیرم

نمیشه که تو قلبم بشینی
از باغ سینم ،سیب بچینی
بعدش بری اون دور دورا
قاه قاه بخندی ،منو نبینی

نرو که قلبم می ایسته
مث ِساعت ِ رو دیوار
کلاغ سیاهه میادش
خبر میده،هی قار و قار

میگه دیدی اونم رفت
همونی که دٌوست داشت
سیب تو گاز زد با چشاش
با خندهاش تنهات گذاشت
                                                                   
همونی که یه شب اومد
در دلتو  وا  کرد
وارد دنیات شد
خودشو آروم رها کرد
دیدی حال دیگه صداش
طعم سیب رو نداره
غر زنون همش میگه
دیگه نمیخوامت ،بیچاره

حالا بگو چقدر میخوای
تو گوشات پنبه بزاری
فقط بگی اونو میخوام
 بذری تو قلبت نکاری

تسلیم حرفات میشم کلاغ
خدا خودش خوب می دونه
دٌور و بَرم پره عزیز(1)
میخوام اونم اینو بدونه





 

و قهوه ریخت شبی غلظت خیابان را

و جرعه جرعه چشید آخرین زمستان را

ودست روی همین واژه ها که می لرزید

گرفت ظلمت غم آسمان ایوان را

گرفته وسعت دیوارهای پی در پی

وجود در خفقان مانده سلیمان را

نگین نه ، مهر نه ،آبستن جنون شاید

کشیده این طرف شهر مرد میدان را

که پک به پک بکشد واژه واژه بودن را

و تف کند وسط شهر هرچه ایمان را

« بخند خنده اگر...» نه نخند¹ مسخره است

ببین که شاعرت آتش زده است قرآن را

که بشکند که بسازد که نو کند، بدهد

به بیت آخر این شهر بوی عصیان را

####

و شعر بوی تعفن گرفت طاعون شد

حضور مضطرب مردمی پشیمان را

که بعد رفتنت از شهر باطلت کردند

و خط زدند تو را صفحه صفحه دیوان را

1 - «با من بخند ، خنده اگر هم مدام نیست

غم را بدون لطف تو حسن الختام نیست

در بستری که عشق به عرفان رسیده است

من را ببوس ، بوسه به قرآن حرام نیست»   (از خودم)

زیبایی چشمان تو ضرب المثلی شد

مأمور شدم کعبه ی دل را بتکانم

پایان پرستش شدن تو هُبلی شد

 یک ثانیه لبخند زدی ، عشق بیان شد

این واژه از آن ثانیه بین المللی شد

 بدقولترین! قول ندادی که بمانی؟

درخاطره ام ماندی و قولت عملی شد

بوسیدی و گفتی که: خدا حافظت ای مرد!

 از بوسه ی تلخ تو لبانم عسلی شد

با چشم های شاعرش شعر مرا خواند

آهسته احساس خودش را پیشتر راند

آمد کنار ساحل تنها ئیم او

زانو به زانوی دلم خورشید رویاند

قلبم نفس در سینه اش خشکید آن شب

حتی قلم از گفتگو شرمنده درماند

حالا دل شعر مرا او داشت در دست

الهام شاعر را را به دست خویش سوزاند

سوز نگاهش هیزم جسم مرا سوخت

خاکستر جسم مرا بر آب پاشاند

آب زلال و جاری این کوچه فهمید

من را و چشم خویش را با درد گریاند

خاکسترم را سمت کاخ آسیه برد

فرعون را در کاخ خود چون بید لرزاند

فرعون قلب عاشقش اینبار چون مرد

پیش آمد و احساس خود را پیشتر راند

- روز مبادا امروز است مبادا ... !؟

۲- تازه فهمیدم چقدر محکم شدی

سخت ،

آن روزها برف

دما زیر چانه ام رسیده بود

برف داشت بالا می رفت

سوز می سوزاند

من و تو برف را به تن کرده بودیم

۳- از هنجارهای ذهن ات بگذری

به من میرسی

من هیچ وقت تو را با مرزهای وطن

مقایسه نمی کنم

احتمال خطر را بیشتر می کنی

ضریب اطمینانم زرد شده

به اخطارهایی که می دهی

آژیر می کشم

تا جواب پیام ام را بدهی

جایی برای خاموشی نیست .