چون اسب ها توان دویدن نداشتند 

 از شعله شعر من زبان می سوزد 

 می گویم اما درد دل سر بسته تر بهتر

 فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه

 این چیست که چون دلهره افتاده به جانم

 - شرجي ترين بغض دريا

 من رشته رشته بی سر و بی پا و پیکرم

 مهربان هستی ولی نامهربانی میکنی

 ﺑﻪ ﻣﺼﺮﺍﻋﯽ ﻧﻨﺎﻟﯿﺪﻡ ﺗﺐ ﺗﻠﺦ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺭﺍ

 ﺑﺎ ﯾﻘﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ

ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺭﻓﺘﯿﻢ

ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺪﻣﺶ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ

 دوباره صاعقه شیپور می زند ملوان

 ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﮔﻮﺭ ﮐﯿﺴﺖ؟

ﺷﻬﻮﺕ ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﻧﻤﺎﺯﺍﻥ، ﻧﺸﺌﻪ ﯼ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﮐﯿﺴﺖ؟

هوا سرد باشد وُ
دل‌اَت گرم؛
اما به اجاقی روشن
جایی زیر برف‌ها مدفون!

تو،
رنگ می‌دهی
به لباسی که می‌پوشی.
بُو می‌دهی
به عطری که می‌زنی.
معنا می‌دهی
به کلمه‌های بی‌ربطی كه،
شعـرهای من می‌شـوند…!

   ساره دستاران

من!

برای کشف دنيای تو آمدم

تو!

برای فتح دنيای من آمدی

غزل درود و بدرود

با درودی به خانه می آیی و

با بدرودی

نامه ای در جیبم

و گلی

در مشتم

پنهان است.

غصه ای دارم

با نی لبکی.

سر کوهی گر نیست

ته چاهی بدهید

تا برای دل خود بنوازم.

عشق

جایش،

تنگ است.

 مخفي نکن این مخزن الاسراِر غني را

چيزی نمانده است از اين ايل بگذريم

من ماندم و جنازه هابيل... بگذريـــم

آب خوش از گلوی تو پايين نمی رود

از خير نان اين دو سه زنبيل بگذريم

حالا كه خوب... شكر خدا چاه كنده ايم

حيف است ساده از بغل بيل بگذريــــم

با اين عصا که معجزه ای هم نمی کند

بـايد دوباره از وسط نيــل بگذريــــــــــم

هر روز كارمان شده شعر سپيد و سنگ

يعنی غزل مزل همه تعطيل... بگذريـــم

(آرش پورعلیزاده)